When the blood-home is here, just here
When the blood-home has the smell of your body
Don’t pull me away from myself
don’t take me anywhere away from myself
When the smell of my love’s body spreads through the air of the room
and the room becomes drunk
And me and the memories and the shadows walk drunkenly
with each other
and die a little
in each other
Dance crazily, dance, blood-home dance,
blood home dance
Migrant memories will come back again
Piece by piece memory of the craziness of being apart comes back again
And the cold and the homelessness come to this room
under this roof
to take me away again.
Memories of my grandfather, uncles and aunts
Me and my father doing the round loop of Shogholle
and Golistan *
The tears of my always grieving mother in the afternoons of summer
That soft thyroid full of constricted sobbing & fingered by winter bones
Hey, Hey, Hey : all these
vagrant memories!
Don’t take me from myself
don’t take me anywhere at all out of myself
When the smell of jasmine and pomegranate and grandmother, of vanilla and
quince and auntie and saffron, and tangerines and uncle and thin flakes of
nougat, thin flakes, come : it is the hug of my poem, baklava garden,
Tabriz-heart, Shams-breath,
poem-embrace
When grandmother is dead, and auntie too, and uncle
is dead,
and pieces of you are also dead inside me,
why do your chest and my breath still
smell with life ?
Don’t let them take away my breathing
don’t let them cut down my breath-line
And the hair on your chest which is soft
and my head that always falls there
My always peaceful homeland, my always may-time meadow
Let me stay here
just here
Blood-land embrace, poetry-embrace, mother-embrace,
poetry-heart, dear love :
don’t let me be pulled away from myself
don’t let me be pulled loose
from here at all.
* Shogholle & Golistan, in this instance, are the names of
parks in the poet’s northwestern birth-city of Tabriz.
[The above poem is below in Farsi. To hear, click on the English title above.]
زیبا کرباسی
-رقص «اَتن»*
وطن
وطن
وطن که همینجا باشد وطن
وقتی بوی تن تو داشته باشد وطن
مرا از خود نبرید
از خود به هیچ کجا نبرید
وقتی بوی تن معشوق بپیچد و مست کند اتاق
من و یادها و سایه ها تلوتلو چرخی بزنیم درهم و باهم
بمیریم کمی از هم
رقص بی قرار وطن کنیم وطن
و یادهای سرگردانی دوباره بیایند
یادهای تکه تکه از جنون جدایی دوباره بیایند
سرما و بی خانمانی بیاید در این اتاق زیر این سقف
تا مرا ببرد
یادهای پدربزرگ عمو دایی
من و بابا و چرخ و فلک بازی و «شاه گویلی» و «باغ گلستان»
گریه های مادر سوگوارم در عصرهای تابستان
هی اینهمه اینهمه اینهمه یادهای سرگردان
مرا از خود نبرید مرا از خود به هیچ کجا نه
وقتی بوی شب بو و انار دانه و مادربزرگ و به و ریواس و عمه و زعفران و نارنج و دایی و نقل نقل می دهد بغلت
شعر بغل جان
باغ باقلوا تبریز دل
شمس نفسم
وقتی مادربزرگ مرده باشد
عمه مرده باشد
دایی هم
و تکه هایی از تو نیز زنده مرده باشند در من
پس چرا بوی زندگی می دهد هنوز سینه ات
نفسم
نگذار ببُرند نفسم را
نگذار ببَرند
مرا نگذار معشوق
مرا از خود نگذار
و سینه ات این دشت اردیبهشت
که سرم سوی آن خم می شود
چه خوب است همینجا بمانم
وطن آغوش شعرآغوش مادروطن شعروطن معشوق شعر
نگذار مرا ببرند
نگذار مرا از تو به هیچ کجا ببرند.
--
* رقص «اَتن» رقص ملی افغانستان است
spring 2000 london
-رقص «اَتن»*
وطن
وطن
وطن که همینجا باشد وطن
وقتی بوی تن تو داشته باشد وطن
مرا از خود نبرید
از خود به هیچ کجا نبرید
وقتی بوی تن معشوق بپیچد و مست کند اتاق
من و یادها و سایه ها تلوتلو چرخی بزنیم درهم و باهم
بمیریم کمی از هم
رقص بی قرار وطن کنیم وطن
و یادهای سرگردانی دوباره بیایند
یادهای تکه تکه از جنون جدایی دوباره بیایند
سرما و بی خانمانی بیاید در این اتاق زیر این سقف
تا مرا ببرد
یادهای پدربزرگ عمو دایی
من و بابا و چرخ و فلک بازی و «شاه گویلی» و «باغ گلستان»
گریه های مادر سوگوارم در عصرهای تابستان
هی اینهمه اینهمه اینهمه یادهای سرگردان
مرا از خود نبرید مرا از خود به هیچ کجا نه
وقتی بوی شب بو و انار دانه و مادربزرگ و به و ریواس و عمه و زعفران و نارنج و دایی و نقل نقل می دهد بغلت
شعر بغل جان
باغ باقلوا تبریز دل
شمس نفسم
وقتی مادربزرگ مرده باشد
عمه مرده باشد
دایی هم
و تکه هایی از تو نیز زنده مرده باشند در من
پس چرا بوی زندگی می دهد هنوز سینه ات
نفسم
نگذار ببُرند نفسم را
نگذار ببَرند
مرا نگذار معشوق
مرا از خود نگذار
و سینه ات این دشت اردیبهشت
که سرم سوی آن خم می شود
چه خوب است همینجا بمانم
وطن آغوش شعرآغوش مادروطن شعروطن معشوق شعر
نگذار مرا ببرند
نگذار مرا از تو به هیچ کجا ببرند.
--
* رقص «اَتن» رقص ملی افغانستان است
spring 2000 london
***
To Hell with It
The end of no ending
And from the inmost ache of the brain of a young inventor a stone jerks free
And the earth breaks up
in tiny pieces
tiny tiny pieces
as a voice shattering in its semiotic stricture
must in the mouth of language –
become a poem!
And the shoulders of earth tighten in trauma
And the tree-monkeys hopscotch from this to that side of the dream
flying
The knees of the earth splinter
The shoulders are cracked apart
The ss-ss-sso of sob is snapped off from sobbing, and where are the shudders ?
The voice of hh-hhha’s hurled apart from laughter, and where are the shivers ?
And wingless flightless birds are flocked between the cracks and
the voices of weeping.
To hell with it !
Let the sky spit its stars on your face
To hell with it !
Let the sun turn its heat from you
To hell with it !
And the mountains vomit intestines over you
To hell with it !
To hell with it you bird hurled in the snow for hiding
To hell with it !
Leave this earth, this ripped-open woman, leave her,
you-mother-fucker : you-oedipus-of-no-future
If I were a hug
If I were a hu-hug,
If I were a hug I would hold this wrapt
so tightly O
Until all of it healed over …. If I
were a hug …
Translated fr. Farsi by Stephen Watts and Ziba Karbassi
***
***
No comments:
Post a Comment